“Aargh…”, met die verstrengelde kreet, begon mijn avontuur afgelopen vrijdagavond. Saar en ik hadden met vrienden afgesproken om op een Leuvens terras iets te gaan eten en drinken. Na een overheerlijke filet puur, enkele Duvelkes en mijn eerste slok koffie, werd ik op schalkse wijze in de rug aangevallen door een bende woestelingen getooid in kaki groene outfit. Het hele terras was verschrokken en stond in rep en roer. Het werd mij snel duidelijk dat mijn vrijgezellenweekend begonnen was. In het bruut geweld werd ik aan de ingang van het station in een vrouwengewaad gestopt, een bankkaart, een goudvis, een camera en een lijst instructies in mijn pollen geduwd: klaar voor een lange nacht/lang weekend!
Alleen op weg naar Trois-Ponts, met tussenstop in Liege-Guillemins, kreeg ik alleen de schunnigste opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Verkleed als Fatima met netkousen en een Turkse vlag op mijn hoofddeksel, sprong ik in het oog van menig treinreiziger. Als prooi van een feestende voetbalploeg op weg naar hun bestemming werd ik als speelbal gebruikt om de tijd van de lange rit te verkorten. Ik bespaar u menig detail.
Vanaf het station in Trois-Ponts werd het me snel duidelijk dat de bergschoenen die ik meegekregen had heel erg nodig waren om tijdens een lange tocht mijn beste oriëntatietechnieken vanuit mijn scoutsverleden boven te goochelen. Van pijlen volgen, tot bolleke-pijl, vissegraat, sterke dranktesten en kaart- en instructies lezen werd ik na 43 km (!) gevraagd een zwemkostuum aan te trekken. Het einde was bijna in zicht, maar eerst moest ik nog anderhalve kilometer (!) mijn rubberband over een woeste rivier navigeren/zwemmen tot een gigantisch hoge sluis in zicht kwam. Aldaar aangekomen stond mijn eerste pint en mijn grote vriendengroep mij op te wachten, eindelijk… want ik had dorst. Drinken doe je niet alleen, dus dat kwam goed uit! De avond was ondanks het late uur nog jong…
De volgende ochtend, werd in vol ornaat ingezet met een gigantisch ontbijt/brunch. “Van zoveel eten kunnen de negertjes in Afrika zelfs niet dromen.”, werd gezegd. Het thema van de dag was duidelijk: “altijd overdrijven”. In welke zin dan ook, want mijn volgend kostuum had helemaal niet veel om het lijf. Het fel groene ding van een zakdoek groot heeft zijn sporen nagelaten: brandvlekken op de intiemste plaatsen en een hoop gêne die overwonnen moest worden. (Ik blijf vaag, want dit is niet in detail bespreekbaar). Als het paard van Borat werd ik de wildernis opnieuw ingedreven en opnieuw achternagezeten door een gecamoufleerde bende japers met elk een replica M-16 Airsoft Gun in de hand. Na veel amusant presidentieel bosgestoei was het tijd voor een volgende gemane activiteit: karten aan het circuit van Francorchamps! De groep werd in teams van twee gedeeld en aan een volledig uur van spannende races onderworpen. De zwaarste en grelligste beren van de groep bleken onklopbaar. Swiffer en mezelf maalden het meeste rondjes in onze viertakt aangedreven, laag(st) bij de grond gelegen bolide. Een team pluimgewichten kaapte op 0.1 honderste seconde van onze snelste ronde weg. Amusement en vertier hing in de lucht, ook tijdens de volgende gebeurtenissen: enorme barbecue met overdreven veel vlees en andere lekkernijen! De avond was wederom erg jong en zou nog tot in de late uren duren, totdat G-nu een verloren knie met zijn neus besloot op te vangen. Het feest was dan misschien wel afgelast, maar de pret ging onverminderd voort tot in de vroege uurtjes.
The day after… verliep voor vele vlot, voor anderen minder. Om de koe van de buren onmiddellijk bij de horens te vatten, mocht ik, zoals in velen hun memorie gekenmerkt als Mongoolse plaat, het eten voorbereiden. Aangezien, de twee malsten onder ons overdreven weinig kruiden gekocht hadden in hun vrees te pikant te zullen eten, moest ik mij wenden tot onze buurvrouw. Getooid in haar zondags roos bloesje stond ze fier haar twee tanden bloot te lachen toen zij ons jong geweld bezig zag. Welwillend als ze was wou ze absoluut met mij op de foto. Ik vraag me soms nog af waarom zij dat precies wou…
Alle gekheid op een stokje: het was een enorm leuk, enorm vermoeiend weekend dat nog lang in mijn geheugen gegrift zal blijven staan. Beste vrienden, ik dank jullie voor de enorme organisatie, jullie inspanningen, jullie aanwezigheid, de fijne activiteiten en de memories die wij vanaf nu samen zullen koesteren EN VOOR ONS HOUDEN. Dit kleine verslagje zit vol censuur en dat hoort zo te blijven ;)!
Op naar het grote feest: ik ben er alvast helemaal klaar voor!
PS: Er scheelt iets met mijn linkerribben! Straks even laten checken…
